05-10.06.2018r.   Korfu i północna Grecja.

Na Korfu spędziliśmy niecałe 4 dni – wystarczająco jak na tak małą wyspę. W tym czasie odwiedziliśmy najwyższą górę Pantokrator 906mnpm (na szczycie znajduje się klasztor Chrystusa Pantokratora), ciekawe przylądki i plaże z ciepłym Morzem Jońskim, na których spokojnie można postawić namiot oraz próbowaliśmy kuchni greckiej. Pogoda nam dopisywała – 30 stopni i słońce. 

Następnie przeprawiliśmy się promem na kontynentalną, północną część Grecji. Kiedyś byłam już w tej części kraju, więc koniecznie chciałam, aby Marek i dzieci zobaczyli (jak dla mnie) jeden z cudów świata – Meteory, czyli masywy skalne niedaleko Kalambaki, na szczytach których umiejscowione są 24 klasztory prawosławne. Pierwszy monastyr, do jakiego zawitaliśmy, to Klasztor św. Barbary. Jako że było już późne popołudnie i reszta klasztorów już się zamykała, postanowiliśmy rozbić namiot w lesie pośród skał. Widok był niesamowity. Wybraliśmy się na wieczorny hiking do Jaskini Smoka, a rano kontynuowaliśmy zwiedzanie monastyrów. Odwiedziliśmy klasztor główny i jeszcze jeden mniejszy – św. Stefana.

Po opuszczeniu regionu Kalambaki ruszyliśmy do wąwozu Vikos w górach Pindos. Po drodze zabraliśmy autostopowicza – podróżnika rowerzystę Eryka z Kalifornii. Uparł się i opłacił nam przejazd autostradą, a potem zatrzymaliśmy w Ioaninie na wspólny obiad i ciastka. :)
Wąwóz Vikos to zupełnie inne spojrzenie na Grecję, jaką znamy. To piękne góry i kanion najgłębszy w Europie (liczy kilkanaście km długości oraz 900 m wysokości, jest szeroki na 1100 m). Dojeżdża się tam malowniczą, krętą drogą i tą samą trzeba stamtąd wrócić, gdyż kończy się ona w miejscowości Vikos. Sam widok na kanion rewelacyjny. W wiosce znajdowały się dwie klimatyczne knajpki i bardzo sympatyczni ludzie. W centralnej części miejscowości stoi mały kościół i plac z kranem z wodą. Miejscowi polecili nam postawić na nim namiot i tak też zrobiliśmy. Początkowo planowaliśmy tylko zobaczyć kanion z punktu widokowego, ale Marek wypatrzył w dole piękną XVIII-wieczną kaplicę i mimo później pory (godz. 18) postanowiliśmy ją odwiedzić. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że czeka nas wędrówka po kamieniach ostro w dół na samo dno kanionu (około 300 metrów przewyższenia)! Nawet nie braliśmy ze sobą plecaka z żywnością i szliśmy na lekko. Po drodze żadnych turystów. Dzieci były naprawdę dzielne! Doszliśmy do samej rzeki, która była krystalicznie czysta i bardzo zimna, ale smakowała wybornie! Do samochodu wróciliśmy około 21. Dzieci w oddali wypatrzyły mały plac zabaw i pognały tam tak szybko, jakby w ogóle zapomniały o wizycie w wąwozie... To jest dopiero życiowa energia! My zaś szybko rozbiliśmy namiot. Padliśmy wszyscy jak kawki. Niedaleko w kamperze spało sympatyczne, starsze małżeństwo z Czech.

10-20.06.2018r.   Albania.

Następnego dnia rano, po tygodniu spędzonym w Grecji, przekroczyliśmy granicę z Albanią. Tam, na samym południu, zwiedziliśmy ruiny nadmorskiego starożytnego miasta Butrint (pełno tam było dzikich żółwi) oraz Syri i Kalter, czyli Niebieskie Oko. Było to okrągłe jeziorko o głębokości 50m, z którego wypływała pionowo do góry woda. Śmiałkowie organizowali tam dzikie skoki wprost w sam środek źródła. Wyglądało to strasznie...
Od Butrint przejechaliśmy całym zachodnim wybrzeżem Morza Jońskiego (Ksamil, Saranda, Himara, Vlora), a następnie Adriatyckiego. Za każdym razem rozbijaliśmy się na plaży. Miejsca były różnorodne: piasek, kamienie, pod bambusami albo pod drzewem eukaliptusowym. Raz, gdy spaliśmy na plaży niedaleko Zvertec, przyszedł do nas lokalny rybak, dał 4 butelki naturalnych soków i worek brzoskwiń. Zobaczyliśmy też inne starożytne miasto – Apolloni, a w Durres ruiny fortyfikacji rzymskiej. Za Durres rozbiliśmy namiot nad Adriatykiem, a wieczorem na plażę zawitało dwóch Albańczyków – dziadek z wnukiem i zaprosili Marka na rakiję. Po piasku chodziło dużo krabów i dzieci miały zabawę.

W końcu przyszedł czas na Tiranę – stolicę Albanii. Chcieliśmy poczuć klimat miasta, więc pierwszy raz na tym wyjeździe zarezerwowaliśmy noc w hostelu, który pomogła nam znaleźć internetowo koleżanka Magda. Hostel okazał się fantastyczny – miły właściciel Ferdynand, doskonała lokalizacja w samym centrum, a do tego „pokój” w stylu apartamentu z osobnym wejściem, dwoma pokojami, kuchnią i łazienką. A wszystko w cenie 26 euro! Miło było się wykąpać po 10 dniach niemycia, a do tego skorzystaliśmy z usług pobliskiej pralni i wypraliśmy wszystkie nasze brudy za jedyne 13zł. W mieście poza oczywistymi zabytkami (Plac Skanderbega, Wieża zegarowa, meczet Ethem Beja, ulica Murat Toptani, szklana piramida Hodży, katedra prawosławna i katedra katolicka) zwiedziliśmy bardzo ciekawe Muzeum Historyczne, gdzie podczas trzypiętrowej wystawy nauczyliśmy się sporo o dziejach Albańczyków, a także bunkier Art 2 – bardzo interesujące miejsce, a zarazem przerażające, gdzie wyczuwalny jest reżim komunistyczny, jaki panował w Albanii. W ogóle Albania cała pokryta jest bunkrami, można je spotkać w lesie, na wioskach, na plażach...

Po wizycie w stolicy wybraliśmy się nad Jezioro Szkoderskie i do miasta Szkodry. Samo miasto jest naprawdę piękne. Zachwyciła mnie ogólna tolerancja – na jednym zdjęciu uchwyciliśmy trzy świątynie w jednym miejscu – meczet, kościół katolicki i cerkiew prawosławna. Nikomu to nie przeszkadza, że ludzie różnią się wyznaniami. Mimo pięknego widoku na jezioro, zdecydowaliśmy się rozbić namiot 20km dalej, nad morzem. Przerażała nas wizja wszechobecnych komarów nad słodką wodą. W nocy przyszła burza... Wiatr był tak ogromny, że uginały się maszty namiotu i mimo szczelnie zamkniętego namiotu rano obudziliśmy się cali w piasku... A dopiero co wykąpaliśmy się dzień wcześniej w hostelu, ech. :) Rano podczas pakowania materac, na którym spaliśmy został porwany przez wiatr i zanim do niego dobiegłam, wpadł częściowo do morza. Na szczęście szybko wysechł. Za to plaża była niesamowita! Taka ogromna, szeroka i całkowicie bezludna! Anastazja uzbierała całe pudło dużych brązowych muszli, którymi chce ozdobić drewnianą skrzynkę w Polsce.

Miejscowość Theth jest obecnie dość komercyjna. Z drugiej strony Theth sprawia wrażenie miejsca uwięzionego wśród gór. Trochę jakby czas się zatrzymał – prawie wszystkie budowle są utrzymane w charakterystycznym stylu szarych kamiennych domów pokrytych gontem. Leży w dolinie liczacej 8km długości i około 0,5-1km szerokości na wysokości 700mnpm.
Po dotarciu do Theth nie traciliśmy czasu i mimo mżawki od razu ruszyliśmy na szlak. Wybraliśmy na początek krótki czerwony szlak wiodący obok kościółka, następnie starego młyna, wieży odosobnienia „kulla e Ngujimit” (gdzie chronili się ścigani przez krwawą zemstę rodową), do początku wąwozu Grunas. Dotarliśmy do pięknego 25m wodospadu Grunas. Było chłodno (18C) i całą drogę kropił lekko deszcz. Wieczorem rozbiliśmy namiot w wiosce niedaleko kościółka na trawie.

Następny dzień był chłodny (11C) i dość ciężki – od rana do późnego popołudnia przemierzaliśmy szlak na przełęcz Qafe de Pejes 1705mnpm, skąd rozpościerał się widok na górskie jeziorko. Czekało nas ponad 700m przewyższenia. Gabrysia u Marka w nosidle, starsze dzieci musiały dać radę na nogach. Zanim dotarliśmy na szlak, mieliśmy problemy z autem, które zawisło na wielkim kamieniu podczas przejeżdżania rzeki. Na szczęście w ciągu kilku minut zjawili się przypadkiem lokalni Albańczycy terenowym samochodem i po kilku próbach udało się wyciągnąć auto na linie. Dwa razy jechali do Theth pożyczać linę, bo dwie pękły, dopiero trzecia dała radę. Ufff..

W połowie podejścia pogoda się popsuła, zaczął padać deszcz. Trasa wiodła stromo w górę po kamieniach. Turystów było niewiele – małżeństwo Albańczyków, 4 turystów z różnych części Europy i na koniec nasza pomoc – 4 dość młodych Anglików, z którymi spędziliśmy czas na przełęczy i którzy potem pomogli nam nieść Karola na rękach! :P Synek, mimo że dzielnie wchodził, bardzo bał się zejścia. Widok przepaści i wielkich kamieni bardzo go przerażał. Ma dopiero 3,5lat. Po kilku godzinach udało się dojść do auta, a wieczór spędziliśmy nad potokiem, gdzie dzieci nagle odzyskały siły i jakby niby nic biegały w najlepsze, budując „most” z kamieni na rzeczce...

Trzeci dzień w Dolinie Theth przeznaczyliśmy na lekki trekking od przysiółka Nderlysa nad rozlewiskiem Czarnej Rzeki do pięknego jeziorka Blue Eye. W drodze powrotnej znowu spotkaliśmy naszych Anglików, a później małżeństwo albańskie, które podwieźliśmy kilkanaście kilometrów do ich pensjonatu.

Wieczorem opuściliśmy dolinę Theth, docierając w okolicę Jeziora Szkoderskiego za miasteczko Koplik. Z racji późnej pory musieliśmy rozbić namiot już po ciemku … na pastwiskach! W dali słychać było wycie szakali. Rano odwiedziła nas kobieta mieszkająca w niedalekim domu z dwoma chłopcami i stadem kóz. Była bardzo bezpośrednia i bez pytania wyciągnęła Gabrysię z namiotu, bawiąc ją na rękach. Zaprosiła nas na kawę, więc po spakowaniu się skorzystaliśmy z gościny. Poza kawą parzoną po turecku, dostaliśmy naturalne arbuzy i worek gruszek. Następne dwie godziny spędziliśmy na zwiedzaniu miasta Szkodry i ruszyliśmy do Koman – małej miejscowości w górach nad jeziorem o tej samej nazwie. Droga samochodowa w tej wiosce się kończy, trzeba więc dalej przeprawić się promem (ok. 3godziny) pięknym kanionem do miejscowości Fierze. W Koman postanowiliśmy skorzystać z kempingu (10 euro za naszą piątkę) i spaliśmy w namiocie pod drzewkiem-krzewem pełnym kiwi. :) Nie obyło się bez przygód, bo podczas wieczornego spaceru po wsi zostaliśmy zaproszeni przez starsze małżeństwo na kolację. Było tam jak u Pana Boga za piecem – własne warzywa, sery, jajka, rakija i pyszna kawa. :) Dzieci bawiły się z małymi kurczaczkami i kaczuszkami. Na kempingu zaś poznaliśmy Gabi i Alka – sympatyczne małżeństwo z Wodzisławia Śląskiego, z którym spędziliśmy część wieczoru i całą przeprawę promem. W czasie pobytu na statku zdarzył się mały wypadek – Karol tak machał ręką, że zrzucił okulary korekcyjne Marka prosto do wody, a te od razu poszły na dno... Marek był trochę zdenerwowany, bo bez nich jak bez ręki, ale po dwóch dniach udało się załatwić nowe w Macedonii, bardzo szybko i tanio. :)

20-24.06.2018r.   Macedonia.

W Macedonii spędziliśmy pięć dni przejeżdżając zachodnią ścianę kraju od południa po samą północ. Wcześniej bardzo chciałam tutaj przyjechać, ale okazała się mniej atrakcyjna niż jej sąsiadka Albania. Macedonia przyciąga mało turystów, pewnie dlatego, że nie ma dostępu do morza, przez co dużo traci, i jest najbardziej peryferyjnie położona ze wszystkich krajów byłej Jugosławii. Dużym atutem tego kraju są za to piękne jeziora śródgórskie. Największa atrakcja, słynne Jezioro Ochrydzkie jest wpisane na listę UNESCO. Mało kto wie, że jest to najstarszy śródlądowy zbiornik wodny w Europie i jeden z najstarszych na świecie (po Bajkale, Titicaca, Jeziorze Wiktorii i Malawi). Powstało kilka mln lat temu w wyniku ruchów tektonicznych Ziemi. Jest bardzo czyste i przejrzyste, a w nim można znaleźć wiele gatunków ryb żyjących tylko na tym terenie. Z ości jednej z nich (plahnicy) wytwarza się ochrydzkie perły.
Prawdziwy skarb tego kraju stanowią też piękne średniowieczne monastyry wzniesione w górach, pełne malowideł ściennych i ikon.

Podczas pobytu w Macedonii miło spędziliśmy czas w malowniczym miasteczku Ochrydzie, zwiedzając teatr rzymski, stare monastyry, fortyfikacje oraz kupując zawieszki ze słynnych ochrydzkich pereł. Następnie 30km za Ochrydą, na samym południu i granicy z Albanią odwiedziliśmy przypadkiem grób wielkiego świętego prawosławnego – św. Nauma i monastyr. Tam dzieci otrzymały od lokalnego duchownego drewniane krzyżyki na rzemyku. Noc spędziliśmy nad samym jeziorem na dziko w międzynarodowym towarzystwie :D : para rowerzystów z Australii i Nowej Zelandii, Bułgarzy, Rumuni i Włosi. W nocy szalała burza...
Cały kolejny dzień spędziliśmy również w okolicach Ochrydy – zwiedzając miasto i niedaleką osadę na wodzie. Bardzo podobał mi się lokalny bazar. Warzywa i owoce były tak tanie, że stanowiły podstawę naszych śniadań i kolacji (papryki, pomidory, ogórki, cukinie, czereśnie, brzoskwinie itp.). Wszystko pyszne i świeże.

Po opuszczeniu ochrydzkiego rejonu, zobaczyliśmy jezioro Mamrowo, a dalej na północ miasto Tietowo. W mieście tym poza pięknym Malowanym Meczetem i Hammamem, jest stary klasztor muzułmańskich zakonników - derwiszów, gdzie znajduje się grób szwagra słynnego Sulejmana Wspaniałego. Mieliśmy szczęście, byliśmy tam sami, a akurat ze swojej celi wyszedł stary derwisz. Porozmawiał z nami, poczęstował śliwkami i chętnie pozował do zdjęć z naszymi dziećmi.
Wieczorem tego dnia dotarliśmy do Kanionu Matka, położonego kilka kilometrów na południe od stolicy – Skopje. Po krótkim spacerze kanionem zwiedziliśmy XIV-wieczną cerkiew św. Andrzeja i poznaliśmy lokalnych chłopaków, którzy prowadzili swój biznes – spływ łódkami kanionem – i mówili dobrze po polsku. :) Umówiliśmy się z nimi na drugi dzień na spływ łódką.
Namiot rozbiliśmy w wiosce Dolni Matka niedaleko wąwozu, ale z racji małej przestrzeni ciężko było znaleźć dobre miejsce. Ostatecznie namiot stanął na polu uprawnym stojącym odłogiem, a pan z sąsiedniego ogródka bardzo przejął się naszą sytuacją – zaczął wyciągać i układać pod naszym namiotem stare panele podłogowe z demobilu, a następnie młotkiem wbijać szpilki. Wieczorem pojechał do swojego domu, a my zostaliśmy sami.
Rankiem stawiliśmy się w kanionie Matka. Najpierw, korzystając z chłodnej aury, postanowiliśmy ruszyć od lustra wody jeziora Matka stromo do góry do monastyru św. Mikołaja. W tym celu nasi „znajomi” musieli przeprawić nas łódką, a gdy zeszliśmy z powrotem, na brzegu znajdował się metalowy młot z tarczą do sygnalizowania, że czekamy na nich z powrotem.
Po hikingu wraz z grupą z Australii spłynęliśmy łodzią kanionem Matka do jaskini Vrelo. Miało być pięknie, i było, ale wewnątrz kłębiło się całe stado nietoperzy, a w powietrzu unosił się zapach ich odchodów. Zresztą całe podłoże jaskini usłane było ich kupami. Na domiar złego Karol poślizgnął się i wylądował jedną ręką w tym paskudztwie. Fuj...
Ostatnie dwa dni spędziliśmy w stolicy Macedonii – w Skopje. Miasto zrobiło na mnie wrażenie – wielkie pomniki, budynki z jasnego kamienia, sympatyczni ludzie. Najbardziej spodobała mi się muzułmańska dzielnica miasta – wielki bazar, meczety, twierdza. Zatrzymaliśmy się na turecką kawę, a Turcy z sąsiedniego stolika zamówili dla nas prezent – pyszny deser naleśnikowy z owocami i czekoladą. Gabrysia miała wśród nich niezłe powodzenie. :)
Noc spaliśmy w hostelu, niestety dość daleko od centrum, a kolejnego dnia rano uczestniczyliśmy we mszy świętej po macedońsku w katedrze katolickiej. W mieście znajduje się też warty zobaczenia dom ku pamięci Matki Teresy z Kalkuty, która urodziła się w Skopje.
Popołudniem ruszyliśmy już do Polski. Przed nami było 1300 km, które udało się pokonać w dwa dni, spędzając noc na polu na Węgrzech, tuż za granicą z Serbią.

Powrót

Zawsze lubiłam powroty do domu. Cieszyła mnie myśl, że niedługo zobaczę ogród, wezmę ciepły prysznic i wyśpię się na miękkim łóżku. Ale tym razem było inaczej. Wcale mnie się nie spieszyło do Polski. Bardzo odpowiadał mi bałkański klimat i styl życia. Do tego urlop macierzyński, mało obowiązków zawodowych, więc po co się spieszyć? Na wyprawie jesteśmy wszyscy razem 24h/dobę, dzieci są szczęśliwe. Za to po powrocie do Polski czekało nas miłe powitanie – stęsknieni sąsiedzi zaczęli się martwić, że tak długo nas nie ma. Sąsiadka Pani Ela przyszła z ciepłą zupą, wioskowymi jajkami i warzywami, a do tego zaoferowała, że chętnie wyplewi nam ogródek. Takie wspaniałe mamy sąsiedztwo! :)

Wciąż można zaopatrzyć się w książkę "Namiot był naszym domem". Zapraszamy.