Dzień 50 – 15 sierpnia – wtorek

Oj, ciężka to noc była... Albo za bardzo przyzwyczaiłem się do ciszy leśnego namiotowania, przerywanej tylko przez nawoływania zwierząt.
Tutaj, jedyne co słyszę w nocy, i słyszę często, to przejeżdżające ciężarówki, a nad ranem spychacze i inne takie przyjeżdżające na nasze składowisko...
Zbieramy się więc szybko i jedziemy dalej, na wschód, w kierunku Prince George. Mały przystanek w Smithers, małym uroczym miasteczku, w którym mógłbym nawet zamieszkać... i jedziemy dalej. Po drodze zabieramy na stopa jednego Indianina jadącego do pracy, a potem jeszcze jednego, tym razem indiańskiego chłopca. Indianie mają ciężkie życie jeśli chodzi o skuteczność stopowania; zabrany przez nas chłopak czekał pięć godzin!
Rozstaję się z Ammy w Cache Creek, gdzie odbija moja droga na wschód. Rozbijam się na noc dwa kilometry za miasteczkiem...

Dzień 52 – 17 sierpnia – czwartek

Dopiero dziś wieczorem dotarłem do Calgary...
Wczoraj z rana, wygrzawszy się w porannym słońcu, skierowałem się z powrotem ku drodze numer dziewięćdziesiąt siedem, niedaleko której spałem sobie na czyimś polu pod lasem.
W nocy budził mnie parę razy jakiś zwierzak przemykający koło namiotu tak, że raz nawet wyjrzałem na zewnatrz i zapaliłem czołówkę, aby zobaczyć co to takiego. Zobaczyłem tylko odblask dwóch oczu i zwierzak uciekł. Pewnie lis jakiś lub inne małe coś...
Do Kamloops stopem o poranku zabrała mnie młoda dziewczyna, Tiffany. Potem kilkoma skokami wydostałem się z tego całkiem dużego miasta i wylądowałem w ogródku u Jima, który zaprosił mnie na lunch. Wracam na drogę bogatszy o dwadzieścia dolarów... To już kolejny raz, kiedy dostałem zapomogę :)
Kolejne dwie godziny spędziłem na drodze, bezskutecznie starajac się coś złapać i idąc kilka kilometrów w pełnym słońcu w poszukiwaniu lepszego miejsca. Miejsca nie znalazłem, a że słońce wykończyło mnie totalnie, stanąłem sobie po prostu przy drodze. Żadnego pobocza, tylko zakręty i zakręty, do tego co chwilę rozpędzone ciężarówki... Słowem, paskudnie. W końcu wpadłem na pomysł narysowania tabliczki z napisem "BETTER SPOT" i na nią to zatrzymałem już drugi samochód prowadzony przez parę indiańskich staruszków. Dotarłem z nimi do Salmon Arm, skąd zabrał mnie Kayo, młody chłopak opowiadający cały czas o Jezusie.
Noc spędziłem na polu namiotowym w Sicamous - oczywiście za darmo.
Z rana ruszyłem dalej na wschód i późnym popołudniem dotarłem do Calgary. David, młody bogaty biznesmen związany z kopalnią złota, wysadził mnie w śródmieściu. Zadzwoniłem do Berta poznanego w Kananaskis, czy czasem nie miałby ochoty przenocować strudzonego podróżnika, ale odebrała jego córka i poinformowała mnie, że rodzice wracają późno wieczorem z jakiejś kolacji. Mając kilka godzin do ich powrotu, kiedy to zadzwonię po raz drugi, włóczę się po mieście. Rzuciło mi się w oczy centrum kombatantów polskich, tak więc przystąpiłem radośnie do drzwi, mając na myśli miejsce do spania u rodaków. Niestety wszystko pozamykane.
Jakiś czas póżniej spocząłem sobie na ławce pod niepozornym sklepem z cichami podśpiewując piosenkę "I just don't know what to do with myself". No i tak sobie siedzę, zastanawiając się co by tu ze soba począć, gdy ze sklepu wychodzi Chelsea, młoda dziewczyna pracująca tu za ladą. Chwilę porozmawialiśmy... i koniec w końcu zaprosiła mnie do siebie. Niesamowita jest ta kanadyjska gościnność :)
Chelsea mieszka ze swoim chłopakiem Carlem i jeszcze jednym współlokatorem na całkiem ładnym osiedlu w północno-wschodnim kwadracie miasta.

Dzień 53 – 18 sierpnia – piątek

Wczoraj późno wieczorem zadzwoniłem do James'a, którego poznałem w drodze z Waterton do Kananaskis. Ostatnim razem James zaproponował mi pracę w swojej firmie i teraz postanowiłem skorzystać z propozycji. James odebrał telefon na jakiejś imprezie i na wpół pijany powiedział, że oddzwoni z rana.
Nie oddzwonił. Poszedłem więc sobie na miasto, aby rozejrzeć się po okolicy. Calgary to duża, milionowa metropolia. To już mój drugi pobyt w tym mieście, ale tym razem odbieram je z punktu widzenia turysty, a nie autostopowicza próbującego przedostać się przez ślimaki ramp i autostrad.

Dzień 54 – 19 sierpnia – sobota

Carl zawiózł mnie z rana do miasta, w miejsce zwane 'cash corner'. Jest to po prostu niepozorna uliczka w centrum, wzdłuż której zbierają się ludzie poszukujący doraźnego zastrzyku gotówki. Około pięćdziesięciu mężczyzn, zbieranina składająca się w przeważającej większości z bezdomnych i narkomanów. Od czasu do czasu przejeżdża jakiś samochód i kierowca wskazuje, kogo chce wziąć do roboty. Stawki przeważnie oscylują w granicach 12-15 dolarów.
Jako że raczej wyróżniałem się wyglądem wśród bezdomnej braci, szybko zjawił się pracodawca...

Dzień 57 – 22 sierpnia – wtorek

Ostatnie dwa dni spędziłem na dachu w miłej atmosferze stworzonej przez Lorne'a. Mój pracodawca jest Rumunem, który wyemigrował do Kanady w poszukiwaniu lepszego życia. Teraz wraz z synem prowadzą działalność dekarską. Pracuje u nich na czarno i bez żadnego ubezpieczenia kilka osób (co tydzień innych).
O mnie jednak Lorne bardzo dba. Powiedział, że nikt jeszcze u niego tak szybko i dokładnie nie pracował. Śniadanie, lunch i wieczorem obiad w restauracji to nieodłączne elementy dnia na dachu. Oprócz tego Lorne przyjeżdża po mnie rano, a wieczorem odwozi. Wczoraj odwożenie skończyło się zabraniem prawa jazdy, gdyż wieczorny posiłek był z dodatkami poprawiającymi trawienie. Na szczęście prawo jazdy w Calgary zabierane jest tylko do dnia następnego. Dziś rano wstąpiliśmy na komisariat, aby je odebrać.

Dzień 58 – 23 sierpnia – środa

'On the road again!'
W poniedziałek wspomniałem Lorne’owi, że ruszam na wschód koło środy, a w odpowiedzi Lorne zaproponował, że podrzuci mnie na wylotkę z Calgary. Tak też się stało. Dostałem na pożegnanie dwie koszulki z motywami kanadyjskimi i jedną reklamową ze składu budowlanego 😊.
Dziś dotarłem do Moosomin na pograniczu prowincji Saskatchewan i Manitoby. Większość trasy (prawie 900 km) spędziłem z Dylanem, jego córką i koniem, którego transportowali w przyczepie. Góry zostały już daleko na zachodzie. Teraz tylko niekończące się pola. Śpię na farmie rodziców Dylana.

Dzień 62 – 27 sierpnia – niedziela

Wczoraj przejechałem kolejne tysiąc kilometrów i przed świtem wylądowałem w Sudbury, gdzie na początku podróży poznałem Jonathana. Kilka dni temu skontaktowałem się z nim i teraz spróbujemy się znowu odnaleźć.
Udało się. Ten dzień spędzamy razem nad jeziorem Ramsey. Dołącza do nas jeszcze kolega Jonathana. A dziś znowu chodzimy po okolicy, a wieczorem koncert na otwartym powietrzu.

Dzień 64 – 29 sierpnia – wtorek

I już w Ottawie. Byłem tu umówiony z Marc'em z Hospitality Club i teraz wraz z nim i jego znajomymi siedzimy i sobie rozmawiamy.

Dzień 65 – 30 sierpnia – środa

Zwiedzam Ottawę. Wieczorem pozwiedzaliśmy trochę śródmieście, a dziś Marc do pracy jechał po szóstej rano i mnie zawiózł do miasta. Właśnie skończyłem samodzielne zwiedzanie centrum. Idę teraz po plecak, bo zostawiłem go w aucie u mojego hosta. Potem uderzam na południe. Myślę, że uda mi się dotrzeć dziś do granicy z USA… Ale to się okaże.

dzień 68 - 2 września - sobota

Dzisiaj zdobyłem Mount Marcy (1629 m n.p.m.), najwyższy szczyt w paśmie Adirondack w stanie Nowy Jork. Jestem tu z Jerrym, którego spotkałem trzy dni temu w Watertown. Jerry mieszka w Altmar i prowadzi aktywny tryb życia. Co chwilę robi sobie wycieczki w okoliczne góry. Byliśmy też na Mt. Whiteface, a okolice Altmar zwiedziliśmy na rowerach.

dzień 70 - 4 września - poniedziałek

Wczoraj po południu dotarłem do Ithaca, gdzie przebywa Kasia, córka mojego kuzyna Andrzeja. Dziś natomiast jestem na wykładzie o słowiańszczyznie na uniwersytecie Cornella, na którym to Kasia studiuje.
Wieczorem przyjeżdża Andrzej i razem jedziemy do Voorhees koło Filadelfii, gdzie spędzę kilka następnych dni.

dzień 75 - 9 września - sobota

W czwartek byliśmy nad Atlantykiem... Piękna, pusta, szeroka plaża. Po raz pierwszy w życiu widziałem skrzypłocze. Swego czasu skrzypłocze prawie wyginęły, ze względu na niesamowite antybakteryjne właściwości ich krwi. Oprócz oczywistych zastosowań w medycynie, ich krew służy do produkcji testów antykontaminacyjnych w przemyśle kosmicznym, aby znaleźć i pozbyć się ewentualnych bakterii na elementach wystrzeliwanych w przestrzeń kosmiczną.
Dzisiaj Waszyngton. Odwiedzamy Kapitol, Muzeum Indian Amerykańskich i niesamowite National Air and Space Museum w Instytucie Smithsona, po którym mógłym chodzić godzinami.

dzień 77 - 11 września - poniedziałek

Wczoraj odwiedziłem okręt - muzeum USS New Jersey, przycumowany w Camden na rzece Delaware. Okręt brał udział w wielu konfliktach, w które wplątane były Stany Zjednoczone. 
Dziś natomiast wybrałem sie do Filadfelfii. Chodzę po nabrzeżu, starym mieście i obecnym centrum, aż do statuy Williama Penna, założyciela miasta.

dzień 80 - 14 września - czwartek

Znowu jestem w Filadelfii. Tym razem skontaktowałem się z Ariel z Hospitality Club i razem kręcimy się po mieście. Ariel jest studentką sztuki, tak więc mam wejście do sławnego na cały świat Filadelfijskiego Muzeum Sztuki. Jest tu całe mnóstwo artefaktów z całego świata. 

Dzień 82 – 16 września – sobota

Dzisiaj mam lot do Europy. Andrzej odwozi mnie na lotnisko i tym sposobem amerykańska przygoda dobiega końca. 

Dzień 83– 17 września – niedziela

Za kilka godzin ląduję w Warszawie. Czas na podsumowanie minionych prawie czterech miesięcy w Ameryce.
To była niesamowita podróż. Wspaniali, gościnni ludzie, niesamowita i dzika przyroda, oszałamiające przestrzenie i nieziemskie krajobrazy. Albo raczej ziemskie, tylko jak bardzo inne niż te znane dotychczas...
Przez te osiemdziesiąt dni podróży, tylko autostopem przebyłem prawie osiemnaście tysięcy kilometrów,  przejeżdżając kontynent amerykański ze Wschodu na Zachód i potem na Północ, by następnie wrócić z powrotem na wschodnie wybrzeże.
Ta podróż bardzo dużo mi dała pod względem samorozwojowym. Już nie mogę się doczekać co będzie dalej...